Publicaties

Gastblog door Harry Frankhuizen voor straatfotografie.nl

Iedere straatfotograaf maakt wel eens een portret van één of meerdere personen op straat. Meestal ongevraagd: het candid portret. En in veel mindere mate het gevraagde portret. Waarom eigenlijk?

Bij het maken van een candid portret kan je pas na het maken van de foto beoordelen hoe het resultaat is geworden. Is de compositie goed? Is er niet teveel bewegingsonscherpte door een te lange sluitertijd ten aanzien van de bewegingen van de geportretteerde? Komt het onderwerp mooi los van de achtergrond of gaat deze er daar juist in op door een veilig diafragma te kiezen? Veel factoren die het resultaat dat je voor ogen had, kunnen dit beïnvloeden, zonder daar goede grip op te hebben.

Je kunt de rollen ook omdraaien. Als fotograaf niet wachten op de juiste pose van je “slachtoffer”, maar zelf het initiatief nemen. De persoon of de personen die je wilt fotograferen, benader je zelf en vraagt of deze voor je wil/willen poseren. Nu kun je zelf de compositie bepalen die je voor ogen hebt en alle factoren naar je eigen hand zetten.

Mijn voorkeur heeft op dit moment om bij een gevraagd portret een zo groot mogelijk diafragma te kiezen, waardoor een mooie DOF (Depth Of Field) ontstaat en de geportretteerde mooi loskomt van de achtergrond. In mijn geval leent candid fotografie zich daar veel minder voor.

Is dit wel straatfotografie?

De meningen zijn verdeeld of het gevraagde portret nu wel of niet straatfotografie is. Je zet immers de situatie naar je eigen hand ten gunste van het uiteindelijke resultaat: de foto. Deze discussie ga ik niet beslechten in deze blog, ik kan alleen mijn eigen mening hierover geven.

Ik zie het gevraagde portret wel degelijk als onderdeel van de straatfotografie. Je legt nog steeds de observatie vast die je zag, in dit geval de persoon die je portretteerde, alleen zorg je ervoor dat je het resultaat van de foto zelf in de hand hebt. Maar hiervoor moet je dus wel contact maken met je onderwerp.

Hoe ver ga je met je contact?

Hoe ver je gaat in het contact kun je helemaal zelf bepalen. Sommige fotografen vragen alleen of de persoon wil poseren, maken de foto en lopen door zonder verder enig contact. Een goed voorbeeld hiervan is Danny Santos. Hij wil juist geen verder contact met de geportretteerde.

Andere fotografen gaan veel verder. Die vragen of ze portretfoto’s mogen maken, maar willen ook meer weten over de geportretteerde. Ze houden na het maken van de foto’s nog een praatje met de geportretteerde. Voorbeelden hiervan zijn Sylvia Cavanagh en Jacub Ostrowski.

Als ik naar mijzelf kijk varieer ik in het contact met de geportretteerde. Afhankelijk van de situatie ga ik juist wel of juist geen gesprek aan. Alhoewel ik moet toegeven dat het houden van een gesprek wel mijn voorkeur heeft. Op deze manier begint je onderwerp meer te leven.

Drempel overstappen

Niet iedereen vindt het even gemakkelijk om een vreemde op straat te benaderen. Voor jou kan het aanspreken van een vreemde spannend, vreemd of eng zijn, maar verplaats je eens in degene die je vraagt. Die heeft vaak dezelfde reactie, en door het doen wordt de drempel steeds lager.

Wat als je onderwerp niet wil? Niet getreurd, je komt gegarandeerd andere interessante personen op straat tegen die wel willen. Mijn ervaring tot nu toe is dat de meeste mensen geen probleem hebben met het feit dat een foto van hen wordt gemaakt.

Ik benader degene die ik portretteer altijd positief, geef aan wie ik ben en geef aan waarom ik een foto van hem/haar wil maken. In de meeste gevallen stemmen ze dan al in dat er een foto wordt gemaakt.

Op Flickr zijn er groepen die je helpen en stimuleren om een gevraagd portret te maken. Voorbeelden hiervan zijn 100 Strangers en The Human Family.

Toestemming voor gebruik

Als ik een portret maak, probeer ik zoveel mogelijk toestemming te vragen om de gemaakte foto’s te mogen gebruiken op bijvoorbeeld sociale media, zoals Flickr, 500px en Facebook. Als aangegeven wordt dat de foto niet mag worden gebruikt, dan maak ik ook geen foto’s.

Na de shoot geef ik altijd aan dat ze de foto digitaal toegestuurd kunnen krijgen. Hiervoor overhandig ik tegenwoordig mijn visitekaartje met het verzoek om mij een e-mail te sturen.

Tot slot

Als je meer over dit onderwerp wilt weten mag je altijd contact met mij opnemen.

Nawoord

Straatfotografie.nl was een platform voor straatfotografen en voor liefhebbers van straatfotografie. Straatfotografie.nl heeft jaren een actieve website gehad, ondersteund door een Facebook pagina en Instagram account. Op dit moment liggen de activiteiten op een laag pitje en is de eigen website afgesloten aldus Fokko Muller, eigenaar van Straatfotografie.nl.

Zaterdag vond de bekendmaking plaats van de winnaars van twee fotowedstrijden: de fotowedstrijd “Mijn klik met Weert” in het kader van Weert 600 en van de Selfieswedstrijd van het Bibliocenter Weert.

In hun foto’s hebben de fotografen de klik laten zien die zij met Weert hebben. Dat loopt uiteen van een romantisch, zelfs magisch beeld van de Maasstraat, de derde prijs voor Mia Leenen – tot een hich-tech bijna futuristische reflectie van het reuzenrad in de vensters van de Hamey aan de Passantenhaven, de tweede prijs voor Josine Frankhuizen. De eerste prijs is voor een verhalende foto van het paar Pouwels / Polman tijdens het triatlonweekend afgelopen jaar.

Voor de Selfieswedstrijd op Facebook van Bibliocenter zijn twee winnaars uit de bus gekomen. Stijn van tien vertelt dat hij zich een beetje aan het vervelen was. Toen was hij in de bieb en maakte hij een foto van zichzelf op het reuzenkonijn. En hij zette die foto op de Facebook van de bieb. Voor Lieke en Wieger was de selfiewedstrijd een originele manier om vrienden en kennissen te laten weten dat ze zwanger zijn. En nu weet iedereen dat. Stijn, Lieke en Wieger winnen een professionele fotoshoot in de vernieuwde bibliotheek. Foto Weert zorgt ervoor dat het perfect pikobello in orde komt.

(Tekst: Weert de Gekste)